അന്നും പതിവ് പോലെ അവള് അവന്റെ വരവിനായ് കാത്തു നിന്ന്.....മനസിന്റെ വാക മരചോട്ടില്........ചുറ്റിനും പാറി വീഴുന്ന വാക പൂക്കള് അവളോടെ എന്തോകെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു....അതൊന്നും അവള് കേട്ടതേ ഇല്ല.....അവന്റെ വരവിനായ് കാതോര്ത്തു.........അവന് വന്നു ഒരു തെന്നലിന്റെ അരികു ചേര്ന്ന്........പൊഴിഞ്ഞു വീണൊരു വാക പൂ അവരുടെ മന്ദസ്മിതം ഒപ്പി എടുത്തു..........പതിയെ അവന് അവളോട് പറഞ്ഞു....നിന്നെ എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ് പെണ്ണെ എന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞോട്ടെ.............സ്നേഹം കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളില് നീന്തി തുടിക്കുകയായിരുന്നു അവളുടെ വെള്ളാരം കല്ലുകള്............മറുപടി അവള് പറഞ്ഞില്ല....ഒരായിരം വട്ടം മനസ്സില് പറഞ്ഞു ....ഒന്ന് പെട്ടന്ന് പറയെന്റെ ചെക്കാ.............ഇനിയിത് പോലെ ഈ വാക മരച്ചോട്ടില് ഈ പൊഴിയുന്ന പൂകളെ സാക്ഷി നിര്ത്തി ഞാന് നിന്നോടെ അത് പറയും ....അതിനായ് കാത്തിരിക്കു പെണ്ണെ.................വാകപൂവിന് മണവുമായ് ധൂരെകൊഴുകിയൊരു തെന്നലിന് മറവില് അവന് പോയി.........................അവള് കാത്തിരുന്നു......................നിമിഷങ്ങള് യുഗങ്ങലായ് തീര്ന്നു.......തഴുകി അകലുന്ന തെന്നലുകളില് ഒക്കെയും അവനെ തിരഞ്ഞു .....................എപ്പോഴോ വൈകി എതിയൊരു കാറ്റ് അവളോടെ പറഞ്ഞു ഇനിയും നീ കാത്തിര്കേണ്ട..............അവന് നിന്നെ വെറുമൊരു ഓര്മായ് എഴുതി തള്ളി........................................കൈകുംബില് പറന്നു വീണതൊരു വാടിയ വാക പൂവ്..........പെയുകയാണോരു മഴ............ഇനിയും നിലയ്കാതെ ആര്ത്തിരമ്പി പെയ്യുനൊരു കണ്ണുനീര് മേഖമായ് അവള് ഇന്നും ആ വാക മര ചോട്ടില്.................................................................................................
No comments:
Post a Comment